گاهی چه‌قدر زود دیر می‌شود

به گزارش معاونت فرهنگی ستاد بازسازی عتبات عالیات کرمان، روزی که قطعات سازه‌ی فولادی گنبد حرم مطهر امام حسین(ع) در زمین معراج شهدای کرمان روی هم نصب می‌شد، باورمان نمی‌شد که این‌قدر زود این پروژه به انتها برسد و گنبد با دانش بومی مهندسان و متخصصان، و توان و تلاش کارگران عزیزمان ساخته شود.
زمانی هم که گنبد با سگمنت‌های بتنی تکمیل شد و خشت‌های مسی زینت‌بخش قسمت‌هایی از آن شدند، چشمان‌مان از دیدنش سیر نمی‎شد و باز هم باور نمی‌کردیم که به این زودی آن‌چه در ۵ سال تلاش برپا شده و بر سینه‌ی شهر قد برافراشته، باید باز شود، قطعه‌قطعه کنار گذاشته شود، بار تریلی‌ها شود و با قرار گرفتن در خط ترانزیت کرمان – کربلا، راهی دیار عشق شود.
چه دعاها و زیارت عاشوراها با مناسبت و بی‌مناسبت در گوش این قطعات زمزمه شد، چه التماس دعاها که از زبان عاشقان حسین(ع) بر پیکر این قطعات نجوا شد.
برای آن‌ها که هر روز در این کارگاه شاهد قدمی و حرکتی برای ساخت گنبد بودند، خیلی سخت است که جای خالی‌اش را ببینند. اما چه می‌شود کرد؟ گنبد، مهمان عزیزی بود که بالاخره یک‌روز باید می‎رفت.
خوشا آن غباری که از جاروی اطراف کارگاه، بر سر و روی آن کارگر عاشق می‌نشست و خوشا عرقی که در گرمای تابستان حین جوش‌کاری چهره‌ی خادمان ارباب را می‌شست.
اصلاً این‌جا همه‌اش متبرک است، خیمه‌اش که همواره نوای دلنشین زیارت عاشورا در آن زمزمه می‌شود، آبدارخانه‌اش که چای امام حسینی می‌دهد، نذوراتش که نذر عشق می‌کند، دفتر فنی و مهندسی‌اش که علم را با ارادت به حسین(ع) رنگ و جلای دیگری می‌بخشد، بخش مستندسازانش که از دریچه‌ی دوربین لحظه‌های زیبایی از تلفیق هنر و علم و ارادت را در خود ضبط می‌کنند، همه و همه‌اش متبرک است.
خدا این عزیزان را برای کار حسین‌اش انتخاب کرده، خدا به عزت و آبروی حسین(ع)، به خادمانش توفیق داده، و چه موهبتی بالاتر از این؟
هر روز شاهدیم که این سفره‌ی گسترده در گوشه‌ای از خاک پاک شهر کرمان، در حال برچیدن است و فقط این امید و آرزو آراممان می‌کند که روزی در کربلا چشمان کم فروغ‌مان به گنبد زیبا و با عظمتش که کرمانیان مفتخر به ساخت آن شده‌اند، روشن شود، دست بر سینه بگذاریم و بگوئیم: السلام علیک یا اباعبدالله.